گروه صنعت و بازرگانی پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد دوبار تعویق انتخابات اتاق تهران کافی بود که اهالی تشکلی از اختلاف نظر در "ائتلاف برای فردا" صاحب ۳۹ کرسی از ۶۰ کرسی هیئت نمایندگان اتاق تهران باخبر شوند. چرا که این تعداد رای برای تعیین بی کم و کاست هیئت رئیسه بدون نیاز به چانه‌زنی بین گروهی کفایت می‌کرد. با این حال نتیجه‌ی انتخابات با رای نه چندان قاطع نجفی‌عرب، دوم شدن آرای سفید و باطله و حضور یکی از نمایندگان دولت در ترکیب هیئت رئیسه مهر تاییدی بر عدم انسجام در ائتلاف بود.
پیش از انتخابات صحبت‌هایی از کاندیداتوری حسن فروزان‌فر در برابر محمود نجفی‌عرب شنیده می‌شد و پس از اعلام نتیجه، برخی همکاری اعضای جوان ائتلاف با اعضای دولتی را منجر به حضور صادقی نیارکی در صندلی نخست نایب رئیسی دانستند اما خبرها حاکی از آن است که با اطلاع خوانساری از احتمال بالای عدم اقبال نجفی‌عرب و در نهایت سکانداری فروزان‌فر برای دوره‌ی چهار ساله در صورت رقابت این دو نفر در صحن، با وجود عدم میل اعضای دولتی به حضور در هیئت رئیسه توافقی برای همکاری طیف سنتی همسو با خوانساری با نمایندگان دولت انجام و نتیجه‌ی دلخواه خوانساری تضمین می‌شود. به این شکل، خوانساری با تجربه و با علم به این که در ساختار اتاق دبیرکل توسط رئیس انتخاب و امور جاری را در دست می‌گیرد، عملا کنترل اتاق در چهارسال آینده را تحت هدایت خواهد داشت. و حوزه عملکرد نواب رئیس معمولا در هنگام عدم حضور رئیس اتاق خواهد بود و هماهنگی وی با خزانه‌دار امکان تسلط بر تمام اجزای اتاق را فراهم می‌کند. در این بین فضا سازی رسانه‌ای مبنی بر همکاری طیف دیگر با بخش خصوصی نیز انگ پشت کردن به اصول بخش خصوصی را از خوانساری زدوده است. اما تحلیل تیزبینی نشان می‌دهد که ائتلاف بیرونی تنها در صورتی اتفاق افتاده که منجر به پیروزی در کسب کرسی ریاست اتاق شده باشد و حضور فرد نزدیک به خوانساری در کرسی ریاست تکلیف ماجرای پشت پرده را روشن می‌سازد. علاوه بر این درز یک کامنت منتسب به خوانساری از گروه‌های مجازی داخلی ائتلاف برای فردا مبنی بر لزوم دادن یک کرسی به دولت موید ائتلاف با دولت از سوی خوانساری در برابر ائتلاف برای فرداست.
خوانساری در شب انتخابات با دو گزینه مواجه بود یکی برگزاری انتخابات به صورت رقابتی در صحن بین کاندایدهای ائتلاف که منجر به ریاست حسن فروزانفرد و نایب رئیسی فرشچیان می‌شد و این به معنای از دست دادن کل هیئت رئیسه بود چرا که پیش از این در رقابت داخلی سه کرسی دیگر نواب و منشی و خزانه را به تیم جوان‌تر ائتلاف واگذار کرده بود.
دومین مسیر، توافق با دولت برای دادن یک تا دو صندلی به دولت برای حفظ صندلی رئیس و حذف فرشچیان از نواب و همزمان فشار به سایر کاندیداها برای عدم نامزدی از داخل ائتلاف بود.
مسیر دومی که گرچه صندلی ریاست را برای گزینه‌ی خوانساری حفظ کرد اما موجب تشدید تعارضات داخلی ائتلاف و لطمه به برند اتاق تهران شد.
نظر شما