به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد;اگر بخواهیم واقع بینانه به دنیای کارگران نگاه کنیم. اگر بخواهیم تشریفات و تعارف را کنار بگذاریم. باید بگوییم که "کارگری یعنی رنج حداکثری و رفاه حداقلی". آیا پدر و مادری را سراغ دارید که آرزو کند که پسر یا دختر او در آینده کارگر شود. شاید بزرگترین آرزویی هر کارگری این باشد که روزی کارگر نباشد. به عبارت دیگر، کارگری یک اجبار است و نه یک انتخاب. اکثر کارگران از روی ناچاری به کارگری تن دادند. برخلاف دنیای سخت و گاها نازیبای کارگری، حرف های زیبا در وصف کارگر گفته می شود، که غالبا شعار است. چرا که تقریبا هیچ یک از افرادی که حرف های زیبا در خصوص کارگر می زنند خودشان حاضر نیستند یک روز کارگری کنند. اما چرا چنین است و چگونه می توان دنیای کارگران را عوض کرد؟
سالها و شاید قرن ها است که در جهان در حمایت از کارگر و کارگران شعارها زیادی داده شده، بیانیه های کثیری صادر شده و قوانین متعددی تصویب شده است. ولی همچنان کارگران درمانده، گرفتار و نا امید هستند. اکنون که کرونا سراسر دنیا را فرا گرفته، زندگی برای این طبقه سخت و دشوار می نماید. تقریبا اکثر حکومتها در این کره خاکی فریاد حمایت از کارگر سر می دهند، اما آنچه در عمل مشاهده می شود این است که وضعیت کارگران هر روز سخت تر می گردد. علی رغم تمام تلاش های بشری در جهت بهبود رفاه کارگران، این طبقه اجتماعی با زندگی استاندارد فاصله زیادی دارند. این تناقض سبب شده تا نسبت به تلاش های گذشته در پشتیبانی از جامعه کارگری با تردید مواجه شویم و به دنبال یک نسخه شفا بخش دیگری برای بهبود زندگی کارگران باشیم.
خوب است در میان نگاهی به جایگاه کارگر در انقلاب اسلامی و وضعیت آنها در جمهوری اسلامی داشته باشیم. شاید یکی از پایه های اصلی انقلاب کارگران بودند. در دفاع مقدس نیز کارگران حضور فعال داشته اند. از اولین روزهای انقلاب حمایت از کارگر جزو برنامه های انقلاب بود و در این راستا جمهوری اسلامی به دنبال ارتقاء و بهبود زندگی آنها بود و اگر منصفانه قضاوت کنیم باید بگوییم در سال های اولیه انقلاب و به ویژه دهه شصت توجه نسبتا قابل قبولی نسبت به این قشر وجود داشت. اما رفته رفته کارگران فراموش شدند. در دهه ۸۰ در دوره دولت عدالت و مهر ورزی، طبقه ضعیف بویژه کارگران مجددا مورد توجه قرار گرفتند و کارگران کور سوی از امید را در این دولت یافتند. بر خلاف دولت نهم و دهم، در دولت تدبیر و امید ،هیچ تدبیری برای این قشر صورت نگرفت و امید کارگران بدل به نا امیدی شد.
امروز، زندگی سخت کارگران در ایران با طعم تحریم و کرونا بسیار تلخ ترشده است. در شرایط فعلی، در حالی که حدود ۷۰ درصد ارزش افزوده کالا بوسیله کارگران ایجاد می شود، ولی سهم کارگر از قیمت دریافتی زیر ۲۰ درصد است. یعنی نزدیک ۵۰ درصد از حقوق کارگر حیف و میل می شود. به نظر می رسد که این شکاف هر روز بیشتر می گردد. آیا می توان وضعیت کارگران را در ایران بهبود بخشید؟ آیا برنامه های دولت های جمهوری اسلامی می تواند آینده روشنی برای کارگران رقم بزند. به نظر می رسد مشکلات کارگری را می توان در دو بعد کلان و خرد تحلیل و حل کرد. در بعد کلان باید به این سوال پاسخ بدهیم که "کی و کجا حال اقتصادی کارگران خوب بوده است؟" و در بعد خرد، مشکلات صنفی باید رفع و رجوع شود. اگر تاریخ اقتصاد سیاسی دنیا را ورق بزنیم، متوجه می شویم در سه زمان (شرایط) کارگران زندگی خوب را تجربه کردند و یا حداقل دغدغه نان شب و معاش فردا را نداشتند:
الف -یکی از جغرافیای که کارگران وضعیت مناسبی داشتند، کشورهای کمونیستی بود. در این سیستم تقریبا همه کارگر هستند و همه از امکانات نسبتا برابری برخوردارند و اطمینان دارند مثل بقیه افراد جامعه از معاش مساوی و مکفی برخوردار خواهند شد. (مانند شوری سابق)
ب- جغرافیای بعدی، کشور های است که رشد اقتصادی بسیار بالای دارند و آنقدر کیک اقتصادی آنها بزرگ است که حتی سهم کوچک این کیک بزرگ، برای کارگران معیشت قابل قبول در بردارد. (مانند آلمان و ژاپن)
ج- جغرافیای سوم، سوسیال دموکراسی است. دولت های لیبرالی که در آنها احزاب چپ( دولت های کارگری) در راس قدرت هستند، کارگران وضعیت مناسب دارند (مانند انگلستان). دولت بریتانیا را در نظر بگیرید که در آنها یکی از احزاب قدرتمند شان حزب کارگر است. در دوره نخست وزیری تونی بلر (ریس سابق حزب کارگر) در این کشور بشدت این حزب قدرتمند شد و سبب شد وضعیت کارگران به سرعت بهبود یابد.
باید بگوییم که کشور ما ذیل هیچکدام از شرایط بالا قرار نگرفته است. بنابراین وضعیت کارگر ها هر روز بدتر می شود. امروز این قشر با تنگناهای اساسی مواجه هست. به نظر می رسد یکی از ضعف های جامعه کارگری نداشتن نمایندگان قوی در مجلس است. جامعه کارگری سهم ناچیزی در مجلس دارند و حتی تعداد نمایندگان کارگری در مجلس به عدد سه هم نمی رسد. اگر کارگران روزی در ایران بتوانند در قالب حزب قانونی کارگری فعالیت کنند و از حقوق خود به طور موثر دفاع کنند و از سوی دیگر مدیران اقتصادی بتوانند رشد اقتصادی بالای برای ایران رقم بزنند، حال کارگران خوب خواهد شد.
نظر شما