به گزارش پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد، برنامه جوکر در استودیوی قرن جدید ضبط می‌شود؛ همان جایی که قبل از این، مسابقه پر طرفدارعصر جدید در آن برگزار و ضبط شده است. این بار این استودیو قرار است محل برگزاری یک مهمانی باشد؛ همان شور و شوق و هیجان، همان بدو بدوهای آخرین ساعت‌ها و دقایق قبل از رسیدن مهمان‌ها. بله، درست است که اینجا قرار است یک برنامه نمایشی جلوی دوربین برود اما در واقع این یک مهمانی با قوانین عجیب و غریب است که جلوی دوربین و پیش چشم تماشاگران زیادی برگزار می‌شود. به همین دلیل هم حساسیت‌ها برای برگزاری خوب مهمانی بیشتر از حد است. دوربین‌ها هنوز روشن نشده و هیاهو در پشت صحنه مسابقه جوکر جریان دارد؛ یکی صندلی‌ها را به جای خود برمی‌گرداند، یکی کوسن‌های روی مبل‌ها را مرتب می‌کند، یکی تجهیزات صدا را بررسی می‌کند و خلاصه اینکه همه در پشت صحنه در تکاپو هستند که تدارکات یک مهمانی کامل را آماده کنند. خندیدن هنوز ممنوع نیست و همه بدو بدوها با صدای خنده و شوخی همراه است.
مسابقه جوکر؛ نخند و بخندان
همشهری با مقدمه بالا نوشت: جایی که مهمانی جوکر برگزار می‌شود، شبیه خانه‌ای است که همه امکانات لازم را در اختیار شرکت‌کنندگانش می‌گذارد. یک طرف آشپزخانه با تجهیزات دیده می‌شود و در سمتی دیگر لباس و وسایلی که ممکن است مهمانان لازم داشته باشند، همه‌چیز در اختیارشان قرار گرفته است.
دور تا دور خانه، ۴۰ دوربین کوچک و بزرگ جانمایی شده تا کوچک‌ترین نشانه‌های لبخند و خنده از چشم‌ها پنهان نماند. تماشاگران تصویری از تیم پشتیبانی نمی‌بینند اما همه آنها با همراهی سیامک انصاری، پای مانیتورهای متعدد نشسته‌اند و تمام تصاویر دوربین‌ها را رصد می‌کنند. قانون یک‌خطی مهمانی این است که همه باید سعی کنند بقیه را بخندانند اما خودشان نخندند. هر بازیکن یک فرصت اجرا به نام جوکرتایم هم دارد که در آن زمان می‌تواند از هر روشی برای خنداندن دیگران استفاده کند و همه باید روبه‌روی او بنشینند و به او توجه کنند. هر شرکت‌کننده‌ای که بخندد، بار اول کارت زرد به‌معنای اخطار و بار دوم کارت قرمز به‌معنای اخراج را دریافت می‌کند و مجبور است بازی را ترک کند و بقیه مهمانی را در اتاقی به همراه میزبان به تماشا بنشیند.
از ماه عسل تا جوکر
اسم احسان علیخانی برایتان یادآور چه برنامه‌ای است؟ حتماً برای خیلی از ما نام او با برنامه ماه‌رمضانی ماه‌عسل گره خورده؛ برنامه‌ای که زمین تا آسمان با جوکر فرق داشت. در همه این سال‌ها در فضای مجازی، شوخی‌های زیادی با احسان علیخانی انجام شده درباره اینکه برنامه‌اش چقدر اشک بینندگان را درمی‌آورد و تلخ و غمگین است. حالا در یک چرخش ۱۸۰درجه‌ای، این بار نام علیخانی به‌عنوان سازنده برنامه‌ای مطرح شده که از اول تا آخر خنده است و به قصد خنداندن ساخته شده. ما تصویری از علیخانی جلوی دوربین نمی‌بینیم اما صدایش هر چند دقیقه یک‌بار در فضای مهمانی پخش می‌شود که نکاتی را در مقام کارگردان تذکر می‌دهد. البته مشخص است سازندگان تلاش می‌کنند روند طبیعی و شوخی‌های در لحظه مهمانان را بر هم نزنند. برنامه همانطور که گفته شده، یک رئالیتی‌شو است، به همین دلیل هم کمتر کات داده می‌شود و حتی فرصت استراحت مهمانان خیلی کوتاه است. نویسنده‌هایی که نامشان را در تیتراژ می‌بینیم، دخالتی در شوخی‌های مهمانان ندارند و تنها برای بازی‌ها، چالش‌ها و برنامه‌هایی که شرکت‌کنندگان اجرا می‌کنند، متن می‌نویسند.
از حالا خنده ممنوع
مهمان‌ها یکی‌یکی از راه می‌رسند و از همان ابتدای ورود، خنده روی صورتشان است. انگار سعی دارند از آخرین دقایقی که برای خندیدن مجاز هستند، حداکثر استفاده را ببرند. ۸نفر قرار است ۶ساعت با هم وقت بگذرانند، آن هم ۸نفری که هر کدام طنازی و بامزگی خاص خودشان را دارند و از هیچ کاری برای خنداندن باقی مهمانان کوتاهی نمی‌کنند. میزبان، سیامک انصاری است که او را با نگاه‌های خیره و متعجب در لنز دوربین و البته نقش‌های مختلف در برنامه‌های کمدی متعدد به یاد داریم. این بار او است که می‌تواند تا دلش می‌خواهد بخندد و حواسش باشد که ردی از خنده روی صورت مهمانانش دیده نشود. او تا رسیدن همه مهمان‌ها، پشت پیانویی که گوشه سالن هست می‌نشیند و چند قطعه‌ای می‌نوازد. با رسیدن همه مهمان‌ها، بالاخره عوامل برنامه به پشت دوربین‌ها برمی‌گردند و مهمانی رسماً شروع می‌شود. از حالا به بعد با روشن شدن چراغ سبز، خنده ممنوع است.
مهمانان مسابقه جوکر
امین حیایی در کارنامه‌اش کارهای کمدی هم دارد اما حالا که به‌عنوان مهمان به جوکر آمده و قرار است نخندد اما بخنداند، کار سختی در پیش دارد. او می‌گوید: «برای اینکه نخندم، حرف می‌زنم و با این حرف زدن و تکه‌انداختن، تمرکزم را از موقعیت خنده‌دار می‌گیرم تا نخندم». البته که به مهمان‌ها حسابی خوش می‌گذرد اما واقعاً تلاش برای نخندیدن خیلی به همه آنها فشار می‌آورد.
امیرمهدی ژوله که تجربه نوشتن فیلمنامه‌های طنز و بازی در چند اثر کمدی را هم دارد، می‌گوید که با هر روشی سعی می‌کند جلوی خنده‌اش را بگیرد، از گاز گرفتن زبانش گرفته تا فرار از نگاه کردن به بقیه؛«سعی می‌کنم به گل فرش یا موی سر بچه‌ها نگاه کنم که حواسم پرت شود.» البته که برای این روش‌هایش تذکر هم دریافت می‌کند. غلامرضا نیکخواه هم که پدیده فصل اول برنامه شد، برخلاف ظاهر جدی و صورت بدون خنده‌اش که در پشت صحنه هم شاهد آن هستیم، جلوی دوربین یک رقیب سرسخت برای بقیه محسوب می‌شود. مهمان دیگر برنامه، سام درخشانی است که اصلاً در حالت عادی هم خنده از صورتش می‌بارد. خیلی تلاش می‌کند بقیه را بخنداند اما خودش با زحمت، درحالی‌که چشم‌ها و صورتش از فشار خنده یا بهتر بگوییم نخندیدن سرخ شده، جلوی خنده‌اش را می‌گیرد.
اینها چرا نمی‌خندند؟
چند ساعت پشت سر هم است که ضبط برنامه ادامه دارد. جز چند دقیقه کوتاه، فرصتی برای استراحت داده نشده است و عوامل پرتعداد پشت صحنه سخت مشغول کار هستند. سیامک انصاری مدام بین اتاق مخصوص خودش پای مانیتورها و محل برگزاری مهمانی در رفت‌وآمد است. او می‌گوید: «اینها نمی‌خندند که نمی‌خندند! با این وضعیت معلوم نیست تا کی باید کار را ادامه دهیم. آنقدر خندیده‌ام که اشک از چشم‌هایم آمده، اصلاً نمی‌دانم خودشان چطور می‌توانند نخندند؟»
جالب است بدانید از ابتدا قرار نبود انصاری اجرا را برعهده داشته باشد بلکه احسان علیخانی قصد داشت میزبانی را انجام دهد، اما به دلایل مختلف این اتفاق نیفتاد. انصاری می‌گوید:«هر کدام از مهمان‌ها بامزگی مخصوص خودش را دارد. اگر جلوی دوربین بودم بعید می‌دانم می‌توانستم جلوی خنده‌ام را بگیرم». آنطور که معلوم است گروه آمادگی آن را دارد که تا نیمه‌شب ضبط برنامه ادامه داشته باشد، تا وقتی فقط یک نفر باقی مانده باشد که خنده را شکست دهد و برنده این مسابقه شود.
احسان علیخانی: این خنده‌ها قیمت ندارد
«آنقدر خندیده‌ام که صدایم عوض شده است! حالا هنوز خیلی از قسمت‌هایی که ضبط کرده‌ایم پخش نشده و من قول می‌دهم با پخش آنها، از عمق وجودتان بخندید.»
این حرف‌های احسان علیخانی است که نامش را به‌عنوان کارگردان در تیتراژ جوکر می‌بینیم. او از این می‌گوید که پیش‌بینی چنین استقبالی را نداشته است؛ «در قسمت‌هایی که تا به حال پخش شده، جدا از همه نقدها و نظرات، خیلی‌ها می‌گویند چه خوب که در این اوضاع اقتصادی و مشکلات مختلف و بین این همه خبر بد، یک ساعت برنامه‌ای را تماشا می‌کنیم که به آن می‌خندیم. این جمله‌ها و این خنده قیمت ندارد. صادقانه بگویم انتظار این اندازه استقبال و بازخورد مثبت را نداشتم. من هم پابه‌پای بیننده‌ها می‌خندم و از این کار بیشتر از اینکه جلوی دوربین جوکر باشم، لذت می‌برم.»
شوخی‌های پشت سر درباره برنامه‌ماه عسل و گریه‌دار بودن آن به گوش علیخانی هم رسیده و خودش می‌گوید:«خیلی خوشحالم که بالاخره سلطان غم احسان علیخانی، با کمک دوستانش کاری می‌کند که مردم می‌خندند، خدا را شکر که مردم می‌خندند و این برایم حس بی‌نظیری دارد».
نظر شما