گروه استانهای پایگاه خبری تحلیلی رادار اقتصاد - مجتبی قربانی; نمی‌شود که ندیده باشید که صبح خیلی زود، اول خروس‌خوان، قبل از آنکه آفتاب بزند چه در دل سرما و چه در گرمای تابستان، از خانه بیرون می‌زنند و به امید لقمه‌ای نان حلال در محل گذر و قرار همیشگی حاضر می‌شوند.
نمی‌شود که ندیده باشید تعداد زیادی از کارگران را که در گوشه مشخصی از شهر حالا در زیر پل‌ها و یا حول میادین که منتظر ترمز خودرویی برای آغاز کار روزانه خود نباشند و بعید هم نیست که خیلی‌هاشان، چند روز متوالی هم بیکار و با دست خالی به خانه‌هاشان برگردند.
این روزها و ماه‌ها که کرونا همه کسب‌کارها را تحت‌الشعاع خود قرار داده است، نان کارگران ساختمانی را نیز آجر کرده است؛ سفره‌هاشان آب می‌رود و هر روز اوضاع کسادتر از دیروز؛ هر چند دستان‌شان، زخمی و خالی است اما پای حرف‌شان که بنشینی، می‌بینی چه دلِ پُری دارند...
حکایت کارگران ساختمانی، همان حکایت آشنای کوزه‌گر و کوزه شکسته است؛ برای همه سقف می‌سازند اما خیلی‌هاشان، سقفی که مال خودشان باشد ندارند، حتی سقفی که در سرما و گرما ی روز، محل توقف‌گاه‌شان باشد وجود ندارد و ساخت همین توقف‌گاه هم مثل وعده‌های دیگر مسئولان، به فرجام نرسیده است.
*کارگری یعنی رفاه حداقلی، رنج حداکثری...
کارگر روزمزد یعنی اگر شانس بیاورد کاری باشد، مزدش می‌شود نان شبش و حالا این روزها، کرونا، همه را خانه نشین کرده است و هر روز این سفره کارگران است که آب می‌رود... و حالا در این روزهای کرونایی، رنج آب دارند و غم نان...
این روزها زندگی کارگران با طعم تحریم و کرونا، تلخ و سخت‌تر شده است و باید از مسئولان پرسید قرار است چه زمانی حال کارگران ساختمانی، خوب شود؟ چرا خبری از حمایت نیست؟ این روزها رفاه حداقلی و رنج حداکثری حکایت تک تک کارگرانی است که هر روز آن‌ها را می‌بینیم و ساده از کنارشان می‌گذریم.
برای پیگیری مشکلات مطروحه قشر کارگران ساختمانی و فصلی به سراغ صمد ربانی عضو هیئت مدیره کانون صنفی کارگران ساختمانی مازندران رفتیم که در ذیل مشروح این گفت‌وگو را می‌خوانید:
*فعالیت ۱۰۰ هزار کارگر ساختمانی در مازندران
صمد ربانی که خود نیز یک استادکار ساختمان و به گفته خود یک کارگر ساختمانی است، در شروع این گفت‌وگو با بیان اینکه بیش از ۱۰۰ هزار کارگر ساختمانی در استان مازندران مشغول فعالیت هستند؛ گفت: تنها بیش از ۱۱ هزار کارگر ساختمانی در مرکز استان وجود دارد.
وی افزود: کارگران ساختمانی که همواره در تمام فصول سال، شرایط سختی را پشت سر می‌گذاشتند، حالا و در این روزهای کرونایی، روزگارشان سخت‌تر شده است.
عضو هیئت مدیره کانون صنفی کارگران ساختمانی مازندران، خاطرنشان کرد: با توجه به اینکه کارگران ساختمانی، روزمزد هستند، یکی از اقشاری که بیشترین آسیب را از این وضعیت دید، کارگران ساختمانی بودند، چرا که سایر کارگران پس از بیکاری مشمول بیمه بیکاری می‌شوند اما این قشر زحمتکش، در این روزها، هیچ حمایتی نشدند.
* این روزها دغدغه کارگران، سیر کردن شکم خانواده‌اش است
رئیس کانون صنفی کارگران ساختمانی مرکز مازندران، ادامه داد: تمام مشکلات عدیده کارگران را کنار بگذاریم، امروز یک کارگر، دغدغه نان شبش را دارد و در این روزها، یک کارگر نگران پر کردن شکم زن و بچه‌اش است.
ربانی اظهار کرد: کاگران ساختمانی متاسفانه در شرایط عادی هم هیچ حمایتی از هیچ جایی نمی‌شوند و همواره از حمایت‌های دولتی و غیر دولتی بی بهره‌اند و با همه مشقت‌ها و سختی‌ها، روی پای خودشان ایستاده‌اند و نان دسترنج‌شان را می‌خورند.
وی بیان کرد: از سال گذشته و با شیوع کرونا، دستگاه‌ها و ارگان‌ها برای حمایت از پرسنل‌هایشان، اقدامات حمایتی را در پیش گرفتند و حداقل یک سری تمهیداتی را پیش بینی کردند اما برای کارگران ساختمانی متاسفانه هیچ گروه و مجموعه‌ای دست به کار نشد و نه هیچ اقدامی صورت گرفت و نه هیچ تمهیدی اندیشیده شد.
* کارگران ساختمانی بی بهره از هیچ حمایتی!/صدای ما به جایی نمی‌رسد
عضو هیئت مدیره کانون صنفی کارگران ساختمانی مازندران، عنوان کرد: تا به امروز هیچگونه مساعدت و کمکی به جامعه کارگران ساختمانی نشد، مگر همان یارانه و وام معیشتی که به همه ایرانی‌ها داده شد و به همین کارگران نیز تعلق گرفت و به جرأت می‌گویم هیچ کارگر ساختمانی هیچ حمایتی از جانب دولت، نشد.
رئیس کانون صنفی کارگران ساختمانی مرکز مازندران، گفت: نه اینکه ما درخواست نکرده باشیم، مکاتبات و مطالبات فراوانی را انجام دادیم اما خوب متاسفانه صدای ما به جایی نمی‌رسد و اکنون اوضاع با گذشت چندین ماه از آغاز کرونا، وخیم‌تر شده است و مطمئنا برخی از کارگاه‌های ساختمانی تحت تاثیر کرونا و افرایش قیمت مصالح ساختمانی، تعطیل شدند و متعاقبا کاگران کم کار و خانه نشین شده‌اند.
ربانی اضافه کرد: در حال حاضر، داریم کارگرانی که به علت کمبود کار در خارج از شهر خودشان مشغول کار هستند و با این ممنوعیت ترددها خود به خود با مشکلاتی همراه شدند و در واقع عرصه به کارگران ساختمانی تنگ شده است.
وی اعلام کرد: این تورم، گرانی لجام گسیخته، بیکاری، سوء مدیریت، عدم حمایت، تعطیلی کارگاه‌های ساختمانی و شرایط سخت معیشتی، همه و همه دست به هم دادند و روزگار سختی را برای کارگران ساختمانی رقم زده است و این موارد چیزهایی نیست که کسی نداند و احساس می‌کنم گفتنش تنها این مشکلات را برای مسئولان، عادی‌تر کرده است.
عضو هیئت مدیره کانون صنفی کارگران ساختمانی مازندران، افزود: در شرایط سخت این روزهای کرونایی و در سایه بی توجهی دولت و مسئولان در حمایت از این قشر زحمتکش، واقعا کارگران ساختمانی، مظلوم واقع شده‌اند و در پی نا امیدی ما از حمایت مسئولان، خودمان دست به کار شده‌ایم.
* خیلی از کارگران به نان شب‌شان محتاج‌اند
رئیس کانون صنفی کارگران ساختمانی مرکز مازندران، مطرح کرد: تنها کاری که از دست‌مان بر می‌آمد این بود که به صورت خودجوش و از طرف سایر همکاران که از بضاعت مالی بهتری برخوردار بودند، درخواست کمک نقدی و غیرنقدی کنیم و در حد وسع خودمان، یک کمک حداقلی به کارگران بی بضاعت، انجام دهیم.
ربانی متذکر شد: ما خودمان هم کارگریم، همه ما مثل هم هستیم با این تفاوت که هر کدام از ما در یک رشته‌ای فعالیت داریم؛ همه ما همکار هستیم و درآمدهای همه ما تقریبا مشابه است؛ ولی افرادی در بین ما هستند که به معنای واقعی نیازمندند و به نان شب‌شان محتاج‌اند.
وی تشریح کرد: کارگران ساختمانی، روز مزدند، یعنی اگر روزی کار نکنند، در مخارج روزشان می‌مانند، درآمد این کارگران، کفاف زندگی روزمره‌شان را می‌دهد و اگر روزی بیکار شوند واقعا در معیشت‌شان، اختلال ایجاد می‌شود.
*جا خالی دادن تامین اجتماعی در روز مبادا!
عضو هیئت مدیره کانون صنفی کارگران ساختمانی مازندران، تصریح کرد: ما از تامین اجتماعی توقع داشتیم در این شرایط سخت، حداقل یک تمهیداتی برای پرداخت حق بیمه کارگران پیش بینی کند، یا دولت یک حمایتی در این زمینه از خود نشان دهد؛ اما متاسفانه هیچ اتفاقی نیفتاده است و تاکنون در هیچ زمینه‌ای هیچ حمایتی از کارگران ساختمانی نشده است و واقعا این مسئله، کارگران را گلایه‌مند و رنجور ساخته است.
رئیس کانون صنفی کارگران ساختمانی مرکز مازندران، تاکید کرد: در این شرایط سخت و بحرانی، توقع کارگران ساختمانی از دولت برای حمایت و توجه، مطالبه‌ای به حق است؛ مطالبه‌ای که به گوش دولتی‌ها نمی‌رسد.
ربانی اذعان کرد: متاسفانه بیمه تامین اجتماعی، نَه در زمان بیماری و نَه در خصوص غرامت دستمزد و نه در زمان بیکاری، خدماتی ارائه نمی‌کند، کارگر خانه نشین و بیکار شود، ریالی به او پرداخت نمی‌کند و تنها در موارد خاص، یک کارگر ۱۰۰ درصد از کار افتاده شود و نفسش به شماره بیفتد، یک مستمری می‌دهد که اصلا عادلانه نیست.
وی اظهار کرد: متاسفانه با وجود تاکید مقام معظم رهبری در حمایت از اقشار آسیب‌پذیر حتی تامین اجتماعی هم هیچ حمایتی از کارگران نکرده است.
عضو هیئت مدیره کانون صنفی کارگران ساختمانی مازندران، ادامه داد: ما کارگران به عنوان سهامداران تامین اجتماعی هستیم، ما به تامین اجتماعی، حق بیمه پرداخت می‌کنیم، اما متاسفانه نه دولت و نه تامین اجتماعی، هیچ حمایتی از کارگران نکرده است.
*سرپناه کارگران، وعده‌ای نافرجام
رئیس کانون صنفی کارگران ساختمانی مرکز مازندران، عنوان کرد: الان سال‌ها است که پیگیر ساخت توقف‌گاه برای کارگران ساختمانی که در سرما و گرما و زیر آفتاب و باران در انتظار کارفرما هستند، هستیم؛ اما ساماندهی کارگران در حد وعده و شعار باقی مانده و از مسئولان، قطع امید کرده‌ایم.
ربانی بیان کرد: سال‌ها است که پیگیر حل این مشکل هستیم اما دوندگی‌های ما بی‌نتیجه مانده است؛ بارها و بارها شاهد وعده و وعید مسئولان بودیم، اما هیچکدام به فرجام و عمل نرسیده است.
وی افزود: متاسفانه کارگران ساختمانی همچنان سرپناهی ندارند و در سرما و گرما در گذرهای همیشگی شهرها، معابر عمومی، میادین و کناره خیابان‌ها سرگردان هستند و سلامت‌شان به مخاطره می‌افتد.
عضو هیئت مدیره کانون صنفی کارگران ساختمانی مازندران، متذکر شد: متاسفانه گویی تنها چیزی که ارزش ندارد، قدر و منزلت و شأن یک کارگر است و این مشکل غالب شهرها و استانهای کشور است.
رئیس کانون صنفی کارگران ساختمانی مرکز مازندران، یادآور شد: انتظار ما از مسئولان، نمایندگان مجلس و دولت این است که قدری به جامعه کارگران ساختمانی که زندگی‌شان روزمره می‌گذرد توجه بیشتری کنند؛ در شرایط عادی توقع‌مان به اندازه شرایط سخت فعلی نیست و حداقل در این شرایط، حق یک کارگر است که از دولت توقع داشته باشد که از او حمایت کند.
ربانی گفت: ما از دولت توقع داریم که در سایه قانون، هر طور که صلاح می‌دانند دست کارگرانی که در شرایط سخت امروز، نجیبانه روزگار را سپری می‌کنند؛ بگیرد.
*حرف آخر...
دست جامعه کارگری به جایی بند نیست و هر ساله، گره‌های قشر کارگری، کورتر می‌شود و دیگر با دست که هیچ، با دندان بازشدنش هم سخت‌تر می‌شود.
سال‌ها است که برای حمایت از کارگران، شعارهای فراوانی داده شده است و حتی قوانینی به تصویب رسیده است؛ اما این شعارها و قوانین تا به عمل نینجامد، دردی از دردهای فراوان این قشر نجیب، دوا نمی‌کند.
علیرغم تمام حرف‌ها و گزارشات نمایشی از اقدامات، خبری از بهبود اوضاع معیشت کارگران نیست و زندگی این طبقه با یک زندگی ایده‌آل، فاصله زیادی دارد، کارگران دل خوش به تدبیر دولتی بودند که شعارش تدبیر بود و امید، اما در سایه بی تدبیری، حالا این کارگران، ناامید شده‌اند.
نظر شما